درون دل مرا شد مملو از غم

گــرفته صفحه دل نقش ماتم

نمودم حال این دل را به یاران

بگفتنـدم کـه شـد مـاه محرم

دلم ازعشق تو شد بی تب و تاب

وجود جسمی ام شد بی خور و خواب

نشان عشق من عشق حسینی(ع) است

مس جان و دلم کرده زرناب

خدا باشد همی بی مثل ومانند

ورا پیوسته بس بخشنده خوانند

به هردل را که گشته ویژه او

دلش عشق حسینی(ع) را بیاکند

تو در میدان عشـــــق حق الیقینی

درون دل هــمی نــور مبینی

چـو تـو پــور صـراط الـمستقـیمی

بسان وی هـمی حـبل المتینی

غمت فرسوده کرده جان تاریخ

جریحه کرده است وجدان تاریخ

حسینا (ع)قصه خون ترا ،چون

نـــــویـسم در دل دیوان تاریخ

نباید بی وضوء نام تو مس شد

که جان پاک تو مانند نباشد

تـرا شد با تـبارت سد الابواب

ازیرا خاص شد این اصل و مسند

چسان با دانش کسبی توانم

همی باشرحه ی خاکی زبـانم

ترا ای پاک جان پاک تیره

مـیان عــرصه ی معـنی نشانم

بگفت پیغمبر آن سرخیل اعظم

حسین(ع) از من بود، من ازحسینم

پیامبر چون حسین(ع) درکربلا هم

شهـیـدقــوم دون گـشـته مسلـم

تویی مبقی دین! با سرفرازی

هـمی مـحی ایـمان و نمازی

نمازی, کان سلامی برتو نبود

چسان دارد دگر برگ جوازی

هزران لعن برآن تیغ و خنجر

تراکرده چنان بی دست وبی سر

دم حنجـر دریغــا نا بــــریدی

گـلــــــویی را که بد پاک و مطهر

مرا شیرینی لب، یاحسین(ع) است

چوشهدم روز یا شب، یا حسین(ع) است

بـه لبها گر ترا شد یا مـحمـد(ص)

درآن هم جان مطلب یاحسین(ع) است

مگر جان جهانی یابن یاسین

مرا راح روانی یابن یاسین

عطایم کن ز درج مامن دل

حیات جاودانی یابن یاسین

چنین گردیده از رحمان مقرر

بود کرب وبلا از کعبه برتر

مـیان دودمـان و نسـل آدم

شده این شان ،خاص پورکوثر

جهان را تا، روز واپسین است

تراخون، گردن اهل زمین است

نداند جز حق ای سبع المثانی

مقامت برتر از عرش برین است

یکی را گردنش از خلق دین است

دگر در شهر غرق شور و شین است

مرا عشق حسینی(ع) جان و دل شد

چرا؟ چون نام من عبدالحسین است