نوبـــت جـــان بـــازى انـــدر راه ديـــــن               گـــشت با نـــام عـــلى اكـــبر قـــريــــــن

آن جـــوان مـــاه روى پــــاك خـــــــــوى               وارث جـــدش بُـــد از خـــلـــق نكـــــوى

در شمـــايل، هـــمچـــو پـــيـــغــمبر بدى               در شجـــاعـــت زاده حــــــيـــدر بــــــدى

چـــون حـــسن عـــمش، بُــدى او بردبار               آيـــتـــى از ذات پـــــــــــاك كـــردگــــــار

يـــوســـف كنـــعـــان زحســـن روى، بود               چـــون گـــل زيـــبا به حسن و بوى بود

ديـــد چـــون سلطـــان ديـــن را، بى سپاه               كـــرد بـــر روى پـــدر، او يـــك نـــگاه

با ادب بـــوســــــيـــد، دســـت شــــــاه را               شـــرمگيـــن بـــنمود، مـــهـــر و ماه را

پـــس بـــگفـــتا بـــا پــدر، آن خوش نهاد               مـــرحـــمت كـــن بر پـــسر، اذن جهاد

رخـــصتـــم ده، تا بگـــيرم، انـــتـــقــــــام               از ســـپـــاه كـــوفـــى و قـــوم ظــــــلام

نـــيستــم، تــــــاب و تـــوان زيـــستــــــن               بـــعد يـــاران، مـــن شـــدم بـىخويشتن

شـــادمان خـــفتـــند، انـــدر خــاك و خون               جـــملگى گـــشتـــند، زيـــن دنــيا برون

خـــاك بـــر دنـــيا و عـــيش و نـــوش آن               تـــنگ باشـــد، از بـــرايــــــم اين جهان

جـــان مـــن بــادا، فـــداى جـــان تـــــــــو               صـــد چـــومن بـــادا، بـــلاگردان تــــــو

زندگـــانى بـــعـــد يـــاران، مـــشكـل است               بـــعد تـــو بابــــا جهان، بىحاصل است

قـــلب و روح و جـــان اين عـــالم، تـويى               مـــايه هـــسـت بـــنـــى آدم، تـــويــــــى

مـــن به ســـر دارم، هـــواى كوى دوست               شوق پـــروازم بــــود، در سوى دوست

شـــاه دين، بـــگرفت فـــرزنــدش بــــــبر               بســـت دســـتار رســـول، او را بـــه سر

بـــوسه زد، بـــر آن ذبـــيح كـوى دوسـت               گـــفت: رو آنجـــا كه خاطر خواه اوست

ليـــك اول رو، بـــــــه ســـوى خيمـــه‏هـــا               كـــن وداع واپـــســـيـــن بـــاعـــمّه‏هـــا

خــــــواهـــران و مـــادرت را شـــاد كــــن               عـــتـــرت طــــــــه، زغــــــم آزاد كـــن

شـــد بـــه ســـوى خيمـــه‏هــا، آنگه روان               بـــا ســـرشـــك ديـــده و اشــــــك روان

الـــوداع اى عـــمّــــــه‏هــــــاى داغــــــدار               الــــــواداع اى خـواهـــران بـــىقــــــرار

الــــوداع اى مــــــادر غـــــــــم پــــــرورم               جـــان دهـــم مـــــادر، بــــــه راه داورم

پـــس روان شـــد، بـــهـــر رزم كـــوفيـان               بانـــوان دنـــبال او، بـــر ســـر زنـــــان

هـــر يـــكى بـــا صـــد فغـــان و شور شين               مىســـرود از درد و غم، يا بن الحسين

مـــادرش، لـــيلى، بگـــفـــتا: يــــــا عـــلى               اى تـــــو باشـــى شـــمع، در هر محفلى

خـــوش بـــه مـــيدان مىروى، شيرم حلال               چـــون شـــوى كــشته، به راه ذوالجلال

شبـــه پـــيغـــمبـــر، چـــو پــا زد بر ركاب               گـــوئـــيا حيـــدر، نـــشستى بـــر عــقاب

رانـــد اســـب خـــويـــش، ســوى رزمگاه               آخـــت، شـــمشيرش، بـــه قـلب آن سپاه

خـــود شنـــاسانيـــد، بـــر قـــوم جــهـــول               كين منم، ابن الحـــسين، سبـــط الرسول

مــــــن عليّـــم، شهـــرتـــم، اكـــبـــر بـــود               ايـــن شجـــاعـــت، ارثـــم از حيدر، بود

جـــدّ مـــن بـــاشـــد، عـــلىّ مـــرتـــضـــى               هـــمســـر زهـــرا و صـــهـــر مـــصطفى

عـــاشـــقم، از بــــــاده عـــهـــد الـــســـت               شستـــه‏ام از هـــر چـــه مافيهاست دست

مـــن ســـليــــل حـــيـــدرم، در كــــــارزار               بركشـــم در رزمگـــه، چـــون ذوالفـــقار

بـــركـــشيدى ذوالفـــقـــارش، از مـــيـــان               حملـــه‏ور شـــد، بـــر سپـــاه كـــوفيـــان

آنچـــه دربـــدر واحــــــد، كــــــرّار كــــرد               شــبـــه پـــيغـــمـــبر، در آن پــيكار كرد

آنـــچـــنــــــان آن وارث شــــيـــر خــــــدا               دســـت و ســـر بـــنمــود، از تـــنـــها جدا

كـــــــز شــــــرار آتــــــش آن نـــوجـــوان               از يـــلان، بـــرخاســـت، بـــانگ الامــان

كـــوفيان، بــــا نـــالـــه و آه و فـــغــــــان               جـــملـــگى گـــفـــتـــند، از پـــير و جوان

اكـــبر اســـت، يـــا ايـــنكه شــير كردگار؟               آن كـــه در دستـــان وى، بُـــد ذوالفـــقار

هـــمتراز وى، نـــبودى، هـــيـــــچ كــــس               در جـــهاد حـــق، نـــماندى، يـــك نــفس

پـــــس زســـوز تـــشنـــگى، آن درّ نـــاب               رفـــت انـــدر خيمـــه‏ها، در نـــزد بــــاب

تشنـــگى بـــابـــا، زمـــن برده اسـت، تاب               هـــست، آيـــا نـــزد تـــو، يـك جرعه آب

شـــه زبـــان خـــود، بـــه كـــام وى نـــهاد               كـــه زتـــو، تشنـــه ترم، اى خوش نهاد

ديــــــد مىبـــاشـــد، زبـــان شــــــاه ديـــن               خـــشك تـــر از كـــام وى، شـد شرمگين

پـــس كـــشيدى، آهـــى از ســـوز جـــگــر               كـــين پـــسر را، عـــفـــو، فـــرما اى پدر

بـــاز شـــه، دربـــر كـــشيـــدى، اكـــبـرش               در دهـــان وى نهـــاد، انـــگـــشتـــــرش

اكـــبر از ســـوز عـــطش، يـــكباره، رَست               از شـــراب معـــنوى، شـــد مَســت مست

بـــار ديگـــر در پـــى جـــنگ و جـــهـــــاد               رو بـــه ســـوى لشكـــر دشمـــن، نهـــاد

ولـــولـــه انـــداخـــت، انـــدر كـــوفـــيـــان               از دم تـــيغـــش، گـــريـــزان، روبـــهـــان

ابـــن سعـــد از، ضـر دستش، گيج و منگ               در تعـــجّـــب مانـــد، از آن تـــيز چـــنگ

پـــس بگفـــتا با ســــپـــاه پــــــر زعــــــار               از چـــه ســـستـــى، مىكـــنيد، در كارزار

هـــان، بـــر او بـــاريـــد، بـــاران خـــدنگ               عـــرصـــه بـــر شهـــزاده، بنمايـــيد تنگ

حلقـــه زد بـــر گـــرد اكـــبر، آن سـپــــــاه               قيـــرگـــون گـــرديـــد، چـــهر مـهر و ماه

زد به فـــرق نازنيـــنش تـــيــــغ كـــيــــــن               منقـــذ بـــن مـــرّه، نـــاگـــه، از كـــميــــن

تيـــغ زهر آلـــود وى، بشـــكافــــــت ســـر               آشـــكـــارا شـــد، هـــمى شـــقّ الـــقمـــــر

چـــون ززيـــن افـــتاد، بـــر روى زمـــيــن               گـــفت فـــريادم بـــرس، اى شـــاه ديـــــن

عـــمر من گـــرديـــده، اى بـــابـــا تـــمـــام               الـــسلام اى شـــاه خـــوبـــان، الـــســـلام

غـــم مخـــور، جـــدّم بـــيامـــد بـــر ســـرم               داد او جـــــــــــــامـــى، ز آب كـــوثــــــرم

تـــا ابـــد سيـــراب، گـــشتـــم اى پـــــــــدر               بـــهر تـــو آورده اســـت، جـــامى دگــــــر

شـــاه ديـــن، فـــوراً بــــيامـــد دربــــــرش               بـــر ســـر زانـــو نهــــــاد، آنـــدم ســـرش

گـــفت: اى فـــرزانــه فـــرخـــنــــــده بـــال               اى كـــه راحـــت گـــشتى از قـــال و مقــال

خـــيز تـــا بـــيـــنم، قـــدو بـــالاى تــــــــــو               ســـير بـــيـــنم، قـــامت رعـــنــــاى تــــــو

رفـــتى و آســــــوده گـــشــــــتى، از الـــــم               نـــيسـت بـــابـــا، بـــعد تو، جز رنج و غم

صـــوت بابـــا، چـون رسيد او را به گوش               از ســـر شـــوق آمـــدى، آن دم به هـوش

چـــشم را بـــر روى بـــابـــا، بـــــــازكـــرد               بـــا تـــبســـم، غـــنچـــه لـــب بـــاز كـــرد

زآن تـــبســـم، نكـــته‏هـــا تـــرسيـــم كـــرد               خـــويش برجـــان آفريـــن تسلـــيم كـــــرد

از جـــگر ناليـــد، شـــاه انـــس و جــــــان               زندگـــى بعـــد از تو بـــابـــا شـــد، حـــرام

بـــر ســـر زانـــو نهـــاد، آنـــدم ســــــرش               در بـــغل بـــگرفت آن شـــه، اكـــبـــــــرش

رخ نـــــــهـــادى، بـــر رخ نـــيكــــــوى او               بوســـه زد، بـــر چـــهـــره گـــلــــــگون او

خـــاك و خـــون از چـــهـــر اكبر، پـاك كرد               گريـــه بـــر آن پـــيكـــر صـــد چـــاك، كرد

"فاليا" لبهـــا فــــــرو بـــنـــد از ســــــخن               بيـــش از ايــــــن، آتـــــش مـزن، بر ان


منبع: سايت بنياد انديشه اسلامي