ـ قالَتْ فاطِمَةُ الزَّهْراء ( سلام الله عليها) :
نَحْنُ وَسيلَتُهُ فى خَلْقِهِ، وَ نَحْنُ خاصَّتُهُ وَ مَحَلُّ قُدْسِهِ،
وَ نَحْنُ حُجَّتُهُ فى غَيْبِهِ، وَ نَحْنُ وَرَثَةُ أنْبيائِهِ.([1])
حضرت فاطمه زهرا (سلام الله عليها) فرمود: ما أهل بيت پيامبر، وسيله ارتباط
خداوند با خلق او هستيم، ما برگزيدگان پاك و مقدّس پروردگار مى باشيم، ما
حجّت و راهنما خواهيم بود; و ما وارثان پيامبران الهى هستيم.
2ـ عَبْدُ اللّهِ بْنِ مَسْعُود، فالَ: أتَيْتُ فاطِمَةَ صَلَواتُ اللّهِ
عَلَيْها، فَقُلْتُ: أيْنَ بَعْلُكِ؟ فَقالَتْ(عليها السلام): عَرَجَ بِهِ
جِبْرئيلُ إلَى السَّماءِ، فَقُلْتُ: فيما ذا؟ فَقالَتْ: إنَّ نَفَراً مِنَ
الْمَلائِكَةِ تَشاجَرُوا فى شَيْىء، فَسَألُوا حَكَماً مِنَ الاْدَمِيّينَ،
فَأَوْحىَ اللّهُ إلَيْهِمْ أنْ تَتَخَيَّرُوا، فَاخْتارُوا عَليِّ بْنِ
أبي طالِب (عليه السلام).([2])
عبد اللّه بن مسعود گويد: روزى بر فاطمه زهراء(عليها السلام)وارد شدم و
عرضه داشتم: همسرت كجا است؟ فرمود: همراه جبرائيل به آسمان عروج نموده است،
گفتم: براى چه موضوعى؟! فرمود: بين عدّه اى از ملائكه الهى مشاجره اى شده
است; و تقاضا كرده اند يك نفر از آدم ها بين ايشان حكم و قضاوت نمايد; و
خداوند به ملائكه وحى فرستاد: خودتان يك نفر را انتخاب نمائيد; و آن ها هم
حضرت علىّ بن ابى طالب (عليه السلام) را برگزيدند.
3ـ قالَتْ(عليها السلام): وَهُوَ الإمامُ الرَبّانى، وَالْهَيْكَلُ
النُّورانى، قُطْبُ الأقْطابِ، وَسُلالَةُ الاْطْيابِ، النّاطِقُ
بِالصَّوابِ، نُقْطَةُ دائِرَةِ الإمامَةِ.([3])
حضرت فاطمه زهرا (سلام الله عليها) در تعريف امام علىّ (عليه السلام) فرمود
: او پيشوائى الهى و ربّانى است، تجسّم نور و روشنائى است، مركز توجّه
تمامى موجودات و عارفان است، فرزندى پاك از خانواده پاكان مى باشد، گوينده
اى حقّ گو و هدايتگر است، او مركز و محور امامت و رهبريّت است.
4ـ قالَتْ(عليها السلام): أبَوا هِذِهِ الاْمَّةِ مُحَمَّدٌ وَ عَلىٌّ،
يُقْيمانِ أَودَّهُمْ، وَ يُنْقِذانِ مِنَ الْعَذابِ الدّائِمِ إنْ
أطاعُوهُما، وَ يُبيحانِهِمُ النَّعيمَ الدّائم إنْ واقَفُوهُما.([4])
فرمود: حضرت محمّد (صلى الله عليه وآله) و علىّ (عليه السلام)، والِدَين
اين امّت هستند، چنانچه از آن دو پيروى كنند آن ها را از انحرافات دنيوى و
عذاب هميشگى آخرت نجات مى دهند; و از نعمت هاى متنوّع و وافر بهشتى بهره
مندشان مى سازند.
5ـ قالَتْ (عليها السلام): مَنْ أصْعَدَ إلىَ اللّهِ خالِصَ عِبادَتِهِ،
أهْبَطَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ لَهُ أفْضَلَ مَصْلَحَتِهِ.([5])
فرمود: هركس عبادات و كارهاى خود را خالصانه براى خدا انجام دهد، خداوند
بهترين مصلحت ها و بركات خود را براى او تقدير مى نمايد.
6ـ قالَتْ (عليها السلام): إنَّ السَّعيدَ كُلَّ السَّعيدِ، حَقَّ السَّعيدِ
مَنْ أحَبَّ عَليّاً فى حَياتِهِ وَ بَعْدَ مَوْتِهِ.([6])
فرمود: همانا حقيقت و واقعيّت تمام سعادت ها و رستگارى ها در دوستى علىّ (عليه
السلام) در زمان حيات و پس از رحلتش خواهدبود.
7ـ قالَتْ (عليها السلام): إلهى وَ سَيِّدى، أسْئَلُكَ بِالَّذينَ
اصْطَفَيْتَهُمْ، وَ بِبُكاءِ وَلَدَيَّ فى مُفارِقَتى أَنْ تَغْفِرَ
لِعُصاةِ شيعَتى، وَشيعَةِ ذُرّيتَى.([7])
فرمود: خداوندا، به حقّ اولياء و مقرّبانى كه آن ها را برگزيده اى، و به
گريه فرزندانم پس از مرگ و جدائى من با ايشان، از تو مى خواهم گناه
خطاكاران شيعيان و پيروان ما را ببخشى.
8ـ قالَتْ (عليها السلام): شيعَتُنا مِنْ خِيارِ أهْلِ الْجَنَّةِ وَكُلُّ
مُحِبّينا وَ مَوالى اَوْليائِنا وَ مُعادى أعْدائِنا وَ الْمُسْلِمُ
بِقَلْبِهِ وَ لِسانِهِ لَنا.([8])
فرمود: شيعيان و پيروان ما، و همچنين دوستداران اولياء ما و آنان كه دشمن
دشمنان ما باشند، نيز آن هائى كه با قلب و زبان تسليم ما هستند بهترين
افراد بهشتيان خواهند بود.
9ـ قالَتْ (عليها السلام): وَاللّهِ يَابْنَ الْخَطّابِ لَوْلا أنّى أكْرَهُ
أنْ يُصيبَ الْبَلاءُ مَنْ لا ذَنْبَ لَهُ، لَعَلِمْتَ أنّى سَأُقْسِمُ
عَلَى اللّهِ ثُمَّ أجِدُهُ سَريعَ الاْجابَةِ.([9])
حضرت به عمر بن خطّاب فرمود: سوگند به خداوند، اگر نمى ترسيدم كه عذاب الهى
بر بى گناهى، نازل گردد; متوجّه مى شدى كه خدا را قسم مى دادم و نفرين مى
كردم. و مى ديدى چگونه دعايم سريع مستجاب مى گرديد.
10ـ قالَتْ (عليها السلام): وَاللّهِ! لا كَلَّمْتُكَ أبَداً، وَاللّهِ!
لاَدْعُوَنَّ اللّهَ عَلَيْكَ فى كُلِّ صَلوة.([10])
پس از ماجراى هجوم به خانه حضرت، خطاب به ابوبكر كرد و فرمود: به خدا سوگند،
ديگر با تو سخن نخواهم گفت، سوگند به خدا، در هر نمازى تو را نفرين خواهم
كرد.
11ـ قالَتْ (عليها السلام): إنّى أُشْهِدُ اللّهَ وَ مَلائِكَتَهُ،
أنَّكُما اَسْخَطْتُمانى، وَ ما رَضيتُمانى، وَ لَئِنْ لَقيتُ النَبِيَّ
لأشْكُوَنَّكُما إلَيْهِ.([11])
هنگامى كه ابوبكر و عمر به ملاقات حضرت آمدند فرمود: خدا و ملائكه را گواه
مى گيرم كه شما مرا خشمناك كرده و آزرده ايد، و مرا راضى نكرديد، و چنانچه
رسول خدا را ملاقات كنم شكايت شما دو نفر را خواهم كرد.
12ـ قالَتْ (عليها السلام): لا تُصَلّى عَلَيَّ اُمَّةٌ نَقَضَتْ عَهْدَ
اللّهِ وَ عَهْدَ أبى رَسُولِ اللّهِ فى أمير الْمُؤمنينَ عَليّ، وَ
ظَلَمُوا لى حَقىّ، وَ أخَذُوا إرْثى، وَ خَرقُوا صَحيفَتى اللّتى كَتَبها
لى أبى بِمُلْكِ فَدَك.([12])
فرمود: افرادى كه عهد خدا و پيامبر خدا را درباره اميرالمؤمنين علىّ (عليه
السلام) شكستند، و در حقّ من ظلم كرده و ارثيّه ام را گرفتند و نامه پدرم
را نسبت به فدك پاره كردند، نبايد بر جنازه من نماز بگذارند.
13ـ قالَتْ (عليها السلام): إلَيْكُمْ عَنّي، فَلا عُذْرَ بَعْدَ غَديرِكُمْ،
وَ الاَْمْرُ بعد تقْصيركُمْ، هَلْ تَرَكَ أبى يَوْمَ غَديرِ خُمّ لاِحَد
عُذْوٌ.([13])
خطاب به مهاجرين و انصار كرد و فرمود: از من دور شويد و مرا به حال خود رها
كنيد، با آن همه بى تفاوتى و سهل انگارى هايتان، عذرى براى شما باقى نمانده
است. آيا پدرم در روز غدير خم براى كسى جاى عذرى باقى گذاشت؟
14ـ قالَتْ (عليها السلام): جَعَلَ اللّهُ الاْيمانَ تَطْهيراً لَكُمْ مِنَ
الشّـِرْكِ، وَ الصَّلاةَ تَنْزيهاً لَكُمْ مِنَ الْكِبْرِ، وَ الزَّكاةَ
تَزْكِيَةً لِلنَّفْسِ، وَ نِماءً فِى الرِّزقِ، وَ الصِّيامَ تَثْبيتاً
لِلاْخْلاصِ، وَ الْحَّجَ تَشْييداً لِلدّينِ([14])
فرمود: خداوند سبحان، ايمان و اعتقاد را براى طهارت از شرك و نجات از
گمراهى ها و شقاوت ها قرار داد. و نماز را براى خضوع و فروتنى و پاكى از هر
نوع تكّبر، مقرّر نمود. و زكات (و خمس) را براى تزكيه نفس و توسعه روزى
تعيين نمود. و روزه را براى استقامت و اخلاص در اراده، لازم دانست. و حجّ
را براى استحكام أساس شريعت و بناء دين اسلام واجب نمود.
15ـ قالَتْ (عليها السلام): يا أبَا الْحَسَنِ! إنَّ رَسُولَ اللّهِ (صلى
الله عليه وآله وسلم) عَهِدَ إلَىَّ وَ حَدَّثَنى أنّى اَوَّلُ أهْلِهِ
لُحُوقاً بِهِ وَ لا بُدَّ مِنْهُ، فَاصْبِرْ لاِمْرِاللّهِ تَعالى وَ
ارْضَ بِقَضائِهِ.([15])
فرمود: اى ابا الحسن! ـ همسرم ـ ، همانا رسول خدا با من عهد بست و اظهار
نمود: من اوّل كسى هستم از اهل بيتش كه به او ملحق مى شوم و چاره اى از آن
نيست، پس تو صبر نما و به قضا و مقدّرات الهى خوشنود باش.
16ـ قالَتْ (عليها السلام): مَنْ سَلَّمَ عَلَيْهِ اَوْ عَلَيَّ ثَلاثَةَ
أيّام أوْجَبَ اللّهُ لَهُ الجَنَّةَ، قُلْتُ لَها: فى حَياتِهِ وَ
حَياتِكِ؟ قالَتْ: نعَمْ وَ بَعْدَ مَوْتِنا.([16])
فرمود: هر كه بر پدرم ـ رسول خدا ـ و بر من به مدّت سه روز سلام كند خداوند
بهشت را براى او واجب مى گرداند. راوى گويد: عرضه داشتم: آيا در زمان حيات
و زنده بودن؟ فرمود: چه در زمان حيات ما باشد; و يا پس از مرگ.
17ـ قالَتْ (عليها السلام): ما صَنَعَ أبُو الْحَسَنِ إلاّ ما كانَ
يَنْبَغى لَهُ، وَ لَقَدْ صَنَعُوا ما اللّهُ حَسيبُهُمْ وَ
طالِب2ُهُمْ.([17])
فرمود: آنچه را امام علىّ (عليه السلام) ـ نسبت به دفن رسول خدا و جريان
بيعت ـ انجام داد، وظيفه الهى او بوده است، و آنچه را ديگران انجام دادند
خداوند آن ها را محاسبه و مجازات مى نمايد.
18ـ قالَتْ (عليه السلام): خَيْرٌ لِلِنّساءِ أنْ لا يَرَيْنَ الرِّجالَ وَ
لا يَراهُنَّ الرِّجالُ.([18])
فرمود: بهترين چيز براى حفظ شخصيت زن آن است كه مردى را نبيند و نيز مورد
مشاهده مردان قرار نگيرد.
19ـ قالَتْ (عليها السلام): أوُصيكَ يا أبَا الْحَسنِ أنْ لا تَنْسانى، وَ
تَزُورَنى بَعْدَ مَماتى.([19])
ضمن وصيّتى به همسرش اظهار داشت: مرا پس از مرگم فراموش نكن; و به زيارت و
ديدار من ـ بر سر قبرم ـ بيا.
20ـ قالَتْ (عليها السلام): إنّى قَدِاسْتَقْبَحْتُ ما يُصْنَعُ
بِالنِّساءِ، إنّهُ يُطْرَحُ عَلىَ الْمَرْئَةِ الثَّوبَ فَيَصِفُها لِمَنْ
رَأى، فَلا تَحْمِلينى عَلى سَرير ظاهِر، اُسْتُرينى، سَتَرَكِ اللّهُ مِنَ
النّارِ.([20])
در آخرين روزهاى عمر پر بركتش ضمن وصيّتى به اسماء فرمود: من بسيار زشت و
زننده مى دانم كه جنازه زنان را پس از مرگ با انداختن پارچه اى روى بدنش
تشييع مى كنند. و افرادى اندام و حجم بدن او را مشاهده كرده و براى ديگران
تعريف مى نمايند. مرا بر تخت ـ و بلانكاردى ـ كه اطرافش پوشيده نيست و مانع
مشاهده ديگران نباشد قرار مده ـ بلكه مرا با پوشش كامل تشييع كن ـ ، خداوند
تو را از آتش جهنّم مستور و محفوظ نمايد.
21ـ قالَتْ (عليها السلام): ... إنْ لَمْ يَكُنْ يَرانى فَإنّى أراهُ، وَ
هُوَ يَشُمُّ الريح.([21])
مرد نابينائى وارد منزل شد و حضرت زهراء (عليها السلام)پنهان گشت، وقتى
رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) علّت آن را جويا شد؟ در پاسخ پدر اظهار
داشت: اگر آن نابينا مرا نمى بيند، من او را مى بينم، ديگر آن كه مرد،
حسّاس است و بوى زن را استشمام مى كند.
22ـ قالَتْ (عليها السلام): أصْبَحْتُ وَ اللهِ! عاتِقَةً لِدُنْياكُمْ،
قالِيَةً لِرِجالِكُمْ.([22])
بعد از جريان غصب فدك و احتجاج حضرت، بعضى از زنان مهاجر و انصار به منزل
حضرت آمدند و احوال وى را جويا شدند، حضرت در پاسخ فرمود: به خداوند سوگند،
دنيا را آزاد كردم و هيچ علاقه اى به آن ندارم، همچنين دشمن و مخالف مردان
شما خواهم بود.
23ـ قالَتْ (عليها السلام): إنْ كُنْتَ تَعْمَلُ بِما أمَرْناكَ وَ
تَنْتَهى عَمّا زَجَرْناكَ عَنْهُ، قَأنْتَ مِنْ شيعَتِنا، وَ إلاّ
فَلا.([23])
فرمود: اگر آنچه را كه ما ـ اهل بيت عصمت و طهارت ـ دستور داده ايم عمل كنى
و از آنچه نهى كرده ايم خوددارى نمائى، تو از شيعيان ما هستى وگرنه، خير.
24ـ قالَتْ (عليها السلام): حُبِّبَ إلَيَّ مِنْ دُنْياكُمْ ثَلاثٌ:
تِلاوَةُ كِتابِ اللّهِ، وَالنَّظَرُ فى وَجْهِ رَسُولِ اللّهِ،
وَالاْنْفاقُ فى سَبيلِ اللّهِ.
فرمود: سه چيز از دنيا براى من دوست داشتنى است: تلاوت قرآن، نگاه به صورت
رسول خدا; و انفاق و كمك ـ به نيازمندان ـ در راه خداوند متعال.
25ـ قالَتْ (عليها السلام): أُوصيكَ اَوّلاً أنْ تَتَزَوَّجَ بَعْدى
بِإبْنَةِ اُخْتى أمامَةَ، فَإنَّها تَكُونُ لِوُلْدى مِثْلى، فَإنَّ
الرِّجالَ لابُدَّ لَهُمْ مِنَ النِّساءِ.([24])
در آخرين لحظات عمرش به همسر خود چنين سفارش نمود: پس از من با دختر خواهرم
أمامه ازدواج نما، چون كه او نسبت به فرزندانم مانند خودم دلسوز و متديّن
است. همانا مردان در هر حال، نيازمند به زن مى باشند.
26ـ قالَتْ (عليها السلام): الْزَمْ رِجْلَها، فَإنَّ الْجَنَّةَ تَحْتَ
أقْدامِها، و الْزَمْ رِجْلَها فَثَمَّ الْجَنَّةَ.([25])
فرمود: هميشه در خدمت مادر و پاى بند او باش، چون بهشت زير پاى مادران است;
و نتيجه آن نعمت هاى بهشتى خواهد بود.
27ـ قالَتْ (عليها السلام): ما يَصَنَعُ الصّائِمُ بِصِيامِهِ إذا لَمْ
يَصُنْ لِسانَهُ وَ سَمْعَهُ وَ بَصَرَهُ وَ جَوارِحَهُ.([26])
فرمود: روزه دارى كه زبان و گوش و چشم و ديگر اعضاء و جوارح خود را كنترل
ننمايد هيچ سودى از روزه خود نمى برد.
28ـ قالَتْ (عليها السلام): اَلْبُشْرى فى وَجْهِ الْمُؤْمِنِ يُوجِبُ
لِصاحِبهِ الْجَنَّةَ، وَ بُشْرى فى وَجْهِ الْمُعانِدِ يَقى صاحِبَهُ
عَذابَ النّارِ.([27])
فرمود: تبسّم و شادمانى در برابر مؤمن موجب دخول در بهشت خواهد گشت، و
نتيجه تبسّم در مقابل دشمنان و مخالفان سبب ايمنى از عذاب خواهد بود.
29ـ قالَتْ (عليها السلام): لا يَلُومَنَّ امْرُءٌ إلاّ نَفْسَهُ، يَبيتُ
وَ فى يَدِهِ ريحُ غَمَر.([28])
فرمود: كسى كه بعد از خوردن غذا، دست هاى خود را نشويد دست هايش آلوده
باشد، ـ چنانچه ناراحتى برايش بوجود آيد ـ كسى جز خودش را سرزنش نكند.
30ـ قالَتْ (عليها السلام): اصْعَدْ عَلَى السَّطْحِ، فَإنْ رَأيْتَ نِصْفَ
عَيْنِ الشَّمْسِ قَدْ تَدَلّى لِلْغُرُوبِ فَأعْلِمْنى حَتّى
أدْعُو.([29])
روز جمعه نزديك غروب آفتاب به غلام خود مى فرمود: بالاى پشت بام برو، هر
موقع نصف خورشيد غروب كرد مرا خبر كن تا براى خود ـ و ديگران ـ دعا كنم.
31ـ قالَتْ (عليها السلام): إنَّ اللّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَميعاً
وَلايُبالى.([30])
فرمود: همانا خداوند متعال تمامى گناهان بندگانش را مى آمرزد و از كسى باكى
نخواهد داشت.
32ـ قالَتْ (عليها السلام): الرَّجُلُ اُحَقُّ بِصَدْرِ دابَّتِهِ، وَ
صَدْرِ فِراشِهِ، وَالصَّلاةِ فى مَنْزِلِهِ إلاَّ الاْمامَ يَجْتَمِعُ
النّاسُ عَلَيْهِ.([31])
فرمود: هر شخصى نسبت به مركب سوارى، و فرش منزل خود و برگزارى نماز در آن
از ديگرى در أُلويّت است، مگر آن كه ديگرى امام جماعت باشد و مردم بخواهند
با او نماز جماعت را إقامه نمايند.
33ـ قالَتْ (عليها السلام): يا أبَة، ذَكَرْتُ الْمَحْشَرَ وَوُقُوفَ
النّاسِ عُراةً يَوْمَ الْقيامَةِ، وا سَوْأتاهُ يَوْمَئِذ مِنَ اللّهِ
عَزَّوَجَلَّ.([32])
اظهار داشت: اى پدر، من به ياد روز قيامت افتادم كه مردم چگونه در پيشگاه
خداوند با حالت برهنه خواهند ايستاد ـ و فرياد رسى ندارد، جز اعمال و علاقه
نسبت به اهل بيت (عليهم السلام) ـ.
34ـ قالَتْ (عليها السلام): إذا حُشِرْتُ يَوْمَ الْقِيامَةِ، أشْفَعُ
عُصاةَ أُمَّةِ النَّبىَّ 6.([33])
فرمود: هنگامى كه در روز قيامت برانگيخته و محشور شوم، خطاكاران امّت
پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)، را شفاعت مى نمايم.
35ـ قالَتْ (عليها السلام): فَأكْثِرْ مِنْ تِلاوَةِ الْقُرآنِ،
وَالدُّعاءِ، فَإنَّها ساعَةٌ يَحْتاجُ الْمَيِّتُ فيها إلى أُنْسِ
الاْحْياءِ.([34])
ضمن وصيّتى به امام علىّ (عليه السلام) اظهار نمود: پس از آن كه مرا دفن
كردى، برايم قرآن را بسيار تلاوت نما، و برايم دعا كن، چون كه ميّت در چنان
موقعيّتى بيش از هر چيز نيازمند به اُنس با زندگان مى باشد.
36ـ قالَتْ (عليها السلام): يا أبَا الحَسَن، إنّى لأسْتَحى مِنْ إلهى أنْ
أكَلِّفَ نَفْسَكَ ما لا تَقْدِرُ عَلَيْهِ.([35])
خطاب به همسرش اميرالمؤمنين علىّ (عليه السلام) كرد و اظهار نمود: من از
خداى خود شرم دارم كه از تو چيزى را در خواست نمايم و تو توان تهيه آنرا
نداشته باشى.
37ـ قالَتْ (عليها السلام): خابَتْ أُمَّةٌ قَتَلَتْ إبْنَ بِنْتِ
نَبِيِّها.([36])
فرمود: رستگار و سعادتمند نخواهند شد آن گروهى كه فرزند پيامبر خود را به
قتل رسانند.
38ـ قالَتْ (عليها السلام): ... وَ النَّهْىَ عَنْ شُرْبِ الْخَمْرِ
تَنْزيهاً عَنِ الرِّجْسِ، وَاجْتِنابَ الْقَذْفِ حِجاباً عَنِ
اللَّعْنَةِ، وَ تَرْكَ السِّرْقَةِ ايجاباً لِلْعِّفَةِ.([37])
فرمود: خداوند متعال منع و نهى از شرابخوارى را جهت پاكى جامعه از زشتى ها
و جنايت ها; و دورى از تهمت ها و نسبت هاى ناروا را مانع از غضب و نفرين
قرار داد; و دزدى نكردن، موجب پاكى جامعه و پاكدامنى افراد مى گردد.
39ـ قالَتْ(عليها السلام): وَ حَرَّمَ ]اللّه[ الشِّرْكَ إخْلاصاً لَهُ
بِالرُّبُوبِيَّةِ، فَاتَّقُوا اللّه حَقَّ تُقاتِهِ، وَ لا تَمُوتُّنَ
إلاّ وَ أنْتُمْ مُسْلِمُونَ، وَ أطيعُوا اللّه فيما أمَرَكُمْ بِهِ، وَ
نَهاكُمْ عَنْهُ، فَاِنّهُ، إنَّما يَخْشَى اللّهَ مِنْ عِبادِهِ
الْعُلَماءِ.([38])
فرمود: خداوند سبحان شرك را (در امور مختلف) حرام گرداند تا آن كه همگان تن
به ربوبيّت او در دهند و به سعادت نائل آيند; پس آن طورى كه شايسته است
بايد تقواى الهى داشته باشيد و كارى كنيد تا با اعتقاد به دين اسلام از
دنيا برويد. بنابر اين بايد اطاعت و پيروى كنيد از خداوند متعال در آنچه
شما را به آن دستور داده يا از آن نهى كرده است، زيرا كه تنها علماء و
دانشمندان (اهل معرفت) از خداى سبحان خوف و وحشت خواهند داشت.
40ـ قالَتْ (عليها السلام): أمّا وَاللّهِ، لَوْ تَرَكُوا الْحَقَّ عَلى
أهْلِهِ وَ اتَّبَعُوا عِتْرَةَ نَبيّه، لَمّا اخْتَلَفَ فِى اللّهِ
اثْنانِ، وَ لَوَرِثَها سَلَفٌ عَنْ سَلَف، وَ خَلْفٌ بَعْدَ خَلَف، حَتّى
يَقُومَ قائِمُنا، التّاسِعُ مِنْ وُلْدِ الْحُسَيْنِ(عليه السلام).([39])
فرمود: به خدا سوگند، اگر حقّ ـ يعنى خلافت و امامت ـ را به اهلش سپرده
بودند; و از عترت و اهل بيت پيامبر صلوات اللّه عليهم پيروى و متابعت كرده
بودند حتّى دو نفر هم با يكديگر درباره خدا ـ و دين ـ اختلاف نمى كردند. و
مقام خلافت و امامت توسط افراد شايسته يكى پس از ديگرى منتقل مى گرديد و در
نهايت تحويل قائم آل محمّد ( عجّل اللّه فرجه الشّريف ، و صلوات اللّه
عليهم اجمعين) مى گرديد كه او نهمين فرزند از حسين (عليه السلام) مى باشد.
پاورقيها:
[1] ـ شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد: ج 16، ص 211.
[2] - اختصاص شيخ مفيد: ص 213، س 7، بحارالأنوار: ج 37، ص 150، ح 15.
[3] ـ رياحين الشّريعة: ج 1، ص 93.
[4] ـ تفسير الإمام العسكرى (عليه السلام): ص 330، ح 191، بحارالأنوار: ج
23، ص 259، ح 8.
[5] ـ تنبيه الخواطر معروف به مجموعة ورّام: ص 108 و 437، بحار: ج 67، ص
249، ح 25.
[6] ـ شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد: ج 2، ص 449 مجمع الزّوائد: ج 9، ص
132.
[7] ـ كوكب الدّرىّ: ج 1، ص 254.
[8] ـ بحارالأنوار: ج 68، ص 155، س 20، ضمن ح 11.
[9] ـ اصول كافى: ج 1، ص 460، بيت الأحزان: ص 104، بحارالأنوار: ج 28، ص
250، ح 30.
[10] ـ صحيح مسلم: ج 2، ص 72، صحيح بخارى: ج 6، ص 176.
[11] ـ بحارالأنوار: ج 28، ص 303، صحيح مسلم: ج 2، ص 72، بخارى: ج 5، ص 5.
[12] ـ بيت الأحزان: ص 113، كشف الغمّة: ج 2، ص 494.
[13] ـ خصال: ج 1، ص 173، احتجاج: ج 1، ص 146.
[14] ـ رياحين الشّريعة: ج 1، ص 312، فاطمة الزّهراء (عليها السلام): ص
360، قطعه اى از خطبه طولانى و معروف آن مظلومه در جمع مهاجرين و انصار.
[15] ـ بحارالأنوار: ج 43، ص 200، ح 30.
[16] ـ بحارالأنوار: ج 43، ص 185، ح 17.
[17] ـ الإمامة والسّياسة: ص 30، بحارالأنوار: ج 28، ص 355، ح 69.
[18] ـ بحارالأنوار: ج 43، ص 54، ح 48.
[19] ـ زهرة الرّياض ـ كوكب الدّرى: ج 1، ص 253.
[20] ـ تهذيب الأحكام: ج1، ص 429، كشف الغمّه: ج 2، ص 67، بحار:ج 43، ص
189،ح 19.
[21] ـ بحارالأنوار: ج 43، ص 91، ح 16، إحقاق الحقّ: ج 10، ص 258.
[22] ـ دلائل الإمامة: ص 128، ح 38، معانى الأخبار: ص 355، ح 2.
[23] ـ تفسير الإمام العسكرى (عليه السلام): ص 320، ح 191.
[24] ـ بحارالأنوار: ج 43، ص 192، ح 20، أعيان الشّيعة: ج 1، ص 321.
[25] ـ كنزل العمّال: ج 16، ص 462، ح 45443.
[26] ـ مستدرك الوسائل: ج 7، ص 336، ح 2، بحارالأنوار: ج 93، ص 294، ح 25.
[27] ـ تفسير الإمام العسكرى (عليه السلام): ص 354، ح 243، مستدرك الوسائل:
ج 12، ص 262، بحارالأنوار: ج 72، ص 401، ح 43.
[28] ـ كنزل العمّال: ج 15، ص 242، ح 40759.
[29] ـ دلائل الإمامة: ص 71، س 16، معانى الأخبار: ص 399، ضمن ح 9.
[30] ـ تفسير التّبيان: ج 9، ص 37، س 16.
[31] ـ مجمع الزّوائد: ج 8 ، ص 108 ، مسند فاطمه: ص 33 و 52.
[32] ـ كشف الغمّة: ج 2، ص 57، بحار الأنوار: ج 8 ، ص 53، ح 62.
[33] ـ إحقاق الحقّ: ج 19، ص 129.
[34] - بحارالأنوار: ج 79، ص 27، ضمن ح 13.
[35] ـ أمالى شيخ طوسى : ج 2، ص 228.
[36] ـ مدينة المعاجز: ج 3، ص 430.
[37] ـ رياحين الشّريعة: ج 1، ص 312، فاطمة الزهراء (عليها السلام): ص 360،
قطعه اى از خطبه طولانى و معروف آن مظلومه.
[38] - همان مدرك قبل.
[39] ـ الإمامة والتبصرة: ص 1، بحارالأنوار: ج 36، ص 352، ح 224.
منبع:
سايت انديشه قم 
