خدا كند يقين براى انسان روزى شود! آيا آدمى هست كه مى ترسد از گرسنگى بميرد؟! ولى بايد بداند هم چنان كه امكان دارد از گرسنگى بميرد، اگر مردن او مقدّر شده باشد، ممكن است از سيرى بميرد. چه قدر خوب است انسان از ناحيه ى امر روزى راحت باشد، زيرا همّ و غم روزى بدتر از زحمت كار است. كسى كه به همّ و غم روزى مبتلاست، شب و روز كار مى كند و پيوسته غصّه ى روزى را مى خورد!
خدا كند يقين او، روزى او باشد!
آن آقا(مقصود آقا سيّد على قاضى طباطبايى ـ رحمه اللّه ـ مى باشد.) با اين كه منقطع بود اَشَدَّ الانْقِطاعِ او، حتّى از انقطاع طلاّب منقطع تر بود ـ زيرا آن ها راه خانه ى علما و مراجع را مى دانستند ولى او آن را هم نمى دانست ـ مى گفت:
هفتاد سال از عمرم گذشته يا بيشتر، ولى يك شب نشده است كه بگوييم، امشب شام نداريم. خدا كند هر كسى يقينِ او، روزىِ او باشد!

رجالى از علما را ديده ايم كه داراى ايمان راسخ و كمالات و درجات والا بودند، و صبر و استقامت و ثبات قدم در ايمان داشتند! به گونه اى كه علوّ مقام آنان، به هيچ وجه با ما قابل قياس نيست، و اگر براى نسل جديد نقل شود، باور نمى كنند. واقعا درجات و كمالات و مقامات آن ها گفتنى نيست، و انسان از گفتن آن ها خجالت مى كشد!
آيا بلاهاى دنيوى و مادى بر سر آن ها نمى آمده؟ چرا؟! ولى تأثيرش در آن ها ضعيف، و در ما قوىّ است!

زيرا ما توجه به خدا و آخرت را خراب كرده ايم، و مصداقِ «وَ مَنْ أَعْرَضَ عَن ذِكْرِى...»؛ (و هر كس از ياد من رو گرداند...) شده ايم؛ و آبادى زندگى دنيوى را خواستاريم، كه جز رنج و تعب در دنيا و محروميت از درجات و مقامات و كمالات چيز ديگرى عايدمان نمى شود، چنان كه خداوند مى فرمايد:
«وَ مَنْ أَعْرَضَ عَن ذِكْرِى فَإِنَّ لَهُو مَعِيشَةً ضَنكًا»(سوره ى طه، آيه ى 124)
هر كس از ياد من روگرداند، قطعا براى او زندگانى سختى خواهد بود.
اگر از پنجاه تومان دارايى ما يك تومان كَم يا گُم شود، غصّه مى خوريم و از آن چه گذشته يا از دست رفته ناراحت مى شويم!

خداوند، در قرآن و غير آن(مقصود سنّت مى باشد.) به حدّى بهشت و بهشتيان را در توصيف بالا برده كه اگر كسى از شوق شنيدن آن، وفات كند، استبعاد ندارد! آيات جهنّم نيز اين گونه است، قرآن مى‏فرمايد:

«وَ لَهُم مَّقَـمِعُ مِنْ حَدِيدٍ»(سوره‏ ى حج، آيه‏ ى 21)

گرزهاى آهنين براى [زدن] آنان فراهم است.

كه اگر انسان معاصى خود را در نظر بگيرد و بميرد، مستبعد نيست!
البته ما با منكرين كار نداريم، ولى برخى از مقرّبين از شوق لقاى بهشت مرده ‏اند؛ زيرا شنيدن آيات رحمت و نعمت و يا عذاب و نقمت، در انسان موحّد تكوينا اثر مى‏ گذارد، و او از مُشَوِّقات يا مُخَوِّفات جان مى‏ سپارد، با اين همه اين آيات در ما هيچ اثر نمى‏كند!